O τελευταίος αγώνας του Ζιντάν. Ένα άρθρο του Δημήτρη Κονιδάρη (βίντεο)

Σαν σήμερα πριν 14 χρόνια, στις 9 Ιουλίου 2006, στο Βερολίνο διεξήχθη ο  μεγάλος τελικός του Μουντιάλ της Γερμανίας με αντιπάλους την Γαλλία και την Ιταλία. Όπως θυμούνται οι απανταχού ποδοσφαιρόφιλοι η Ιταλία αναδείχθηκε νικήτρια στη διαδικασία των πέναλτις αφού  ο Νταβίντ Τρεζεγκέ έστειλε τη μπάλα στο δοκάρι ενώ όλοι οι Ιταλοί ευστόχησαν οδηγώντας την ομάδα τους στην κατάκτηση του 4ου παγκόσμιου τίτλου.

Ο αγώνας αυτός σημαδεύτηκε από την αποβολή του μεγάλου Ζινεντίν Ζιντάν που  είχε ανακοινώσει ότι μετά το πέρας του Μουντιάλ θα εγκατέλειπε την ενεργό δράση όπερ και εγένετο. Η φάση της κεφαλιάς του Ζιντάν στο Ματεράτσι και της απολύτως δικαιολογημένης αποβολής του είναι μια από τις γνωστότερες στιγμές στην ιστορία του αθλητισμού και έχει χαραχτεί στη μνήμη ακόμα και μη ποδοσφαιρόφιλων.

Η ουσία είναι ότι με αυτήν την αντιαθλητική ενέργεια  τερματίστηκε με μη αναμενόμενο τρόπο  η μεγάλη καριέρα του τεράστιου Ζιντάν. Αν η Γαλλία είχε κερδίσει με τον Ζιντάν παρόντα θα ήταν πέραν πάσης αμφιβολίας ο πιο ένδοξος αποχαιρετισμός στην αθλητική ιστορία  αφού το ποδόσφαιρο είναι το λαοφιλέστερο άθλημα και το Μουντιάλ είναι η διοργάνωση που προσελκύει το παγκόσμιο αθλητικό κοινό όσο καμία άλλη. Ακόμα κι έτσι όμως -και παρά την αποβολή του- το αντίο του Ζιντάν γράφτηκε με έναν τρόπο ξεχωριστό και μοναδικό αφού ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών τελείωσε την καριέρα του αναδεικνυόμενος ως ο κορυφαίος παίκτης του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2006  δηλαδή έφυγε ως ο καλύτερος.

Κάτι ανάλογο είχε πετύχει προσωρινά ο κορυφαίος καλαθοσφαιριστής όλων των εποχών, ο αξεπέραστος Μάικλ Τζόρνταν, όταν σταμάτησε το μπάσκετ τον Ιανουάριο του 1999. Όμως ο Τζόρνταν επέστρεψε στην ενεργό δράση τον Οκτώβριο του 2001 σε προχωρημένη ηλικία (38 χρονών και 10 μηνών) και όταν σταμάτησε οριστικά πια τον Απρίλιο του 2003, αναντίρρητα δεν ήταν πλέον ο κορυφαίος εν ενεργεία παίκτης. Από την άλλη ο Ζιντάν σταμάτησε την καριέρα του ως ο πρώτος των πρώτων και αφού δεν επανήλθε ποτέ στην ενεργό δράση, δεν επηρεάστηκε η υστεροφημία του.

Γενικά η  παρουσία του Ζιντάν στα γήπεδα ήταν εντελώς ξεχωριστή και αξιοθαύμαστη. Καταρχάς ο Ζιζού ήταν πάνω απ’ όλα κάτι σαν χορευτής  και όχι ένας κλασικός ποδοσφαιριστής. Από τα χρόνια που έπαιζε στη μεγάλη Γιούβε ήταν καταφανώς ανάμεσα στους 2-3 καλύτερους αλλά χρειάστηκαν  οι δύο κεφαλιές στο τελικό του Μουντιάλ της Γαλλίας (1998) για να ανέβει στην κορυφή. Βέβαια ακόμα και τότε κάποιοι προσπάθησαν να μειώσουν την τεράστια αυτή επιτυχία του λόγω των γεγονότων με το Ρονάλντο στον τελικό  αλλά αυτό είναι άδικο για το μεγάλο Ζιντάν που είχε εξαιρετική και καθοριστική απόδοση στον αγώνα αυτό. Εν συνεχεία, για τα χρόνια της Ρεάλ (2001-2006) δεν χρειάζεται να αναφερθούν πολλά αφού κατά το διάστημα αυτό γενικώς αναγνωρίστηκε η ανυπέρβλητη αξία του.

Με αφορμή την επέτειο του τελευταίου επίσημου αγώνα του μεγάλου αστέρα της στρογγυλής θεάς αξίζει  να γίνει μια σύντομη  αναφορά στα έργα του Ζιζού με τη φανέλα της Γαλλίας μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο 1998. Στο Euro 2000 ήταν πράγματι ο καλύτερος και κέρδισε δίκαια τον τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη της διοργάνωσης έχοντας διαστημική απόδοση στο μεγάλο ημιτελικό με την Πορτογαλία του Φίγκο. Σε αυτόν τον αγώνα είδαμε  τον Ζιντάν να ανεβάζει κατακόρυφα την απόδοσή του σε ασύλληπτα υψηλό επίπεδο, όταν  άλλοι παίκτες λύγισαν  από το βάρος των απαιτήσεων και των καταστάσεων.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα της καθοριστικής παρουσίας του στην Εθνική Γαλλίας ήταν το 2002 στα γήπεδα της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας. Εκεί απουσίασε από τους δύο πρώτους αγώνες των “τρικολόρ” στο Μουντιάλ και  η Γαλλία κατακρημνίστηκε από την κορυφή, την οποία είχε κατακτήσει τέσσερα χρόνια νωρίτερα, αφού όσο κι αν είχε κι άλλα αστέρια (Ανρί, Τρεζεγκέ, Τουράμ) ήταν ηλίου φαεινότερο ότι ο ακρογωνιαίος λίθος της ομάδας ήταν ο Ζινεντίν.

Όμως, θεωρώ ότι το πραγματικό έπος του Ζιντάν δεν ήταν τόσο το Μουντιάλ του 1998 ούτε καν το Euro 2000  αλλά το Μουντιάλ της Γερμανίας, με το οποίο ξεκίνησε η αναφορά μας στο παρόν άρθρο. Η εν λόγω διοργάνωση, που ήταν και η αποχαιρετιστήρια  του μεγάλου Ζιζού,  εξελίχθηκε σχεδόν μυθιστορηματικά θυμίζοντας περισσότερο ιστορία των κόμικς παρά πραγματικό σενάριο.

Εκεί από τη φάση των 16 πολλοί θεωρούσαν ότι η Γαλλία ήταν ξεγραμμένη απέναντι στην ταλαντούχα Ισπανία  υποτιμώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τον κολοσσιαίο Ζιντάν ο οποίος έκανε μια μεγαλειώδη εμφάνιση, αντάξια του ονόματός του και της κλάσης του, οδηγώντας τους συμπατριώτες του σε μια περιφανή νίκη. Στα τελευταία λεπτά σημείωσε  μάλιστα και ένα πανέμορφο γκολ (https://www.youtube.com/watch?v=T56TnDnmARg) αποχαιρετώντας κατά τον καλύτερο και πλέον αποστομωτικό τρόπο τους Ισπανούς συμπαίκτες του στη Ρεάλ (Ραούλ, Κασίγιας, κ.α).

Στη συνέχεια η Γαλλία αντιμετώπιζε ως αουτσάιντερ την πρωταθλήτρια κόσμου του 2002 Βραζιλία των (συμπαικτών του στη Ρεάλ) Ρονάλντο και Ρομπέρτο Κάρλος αλλά και των  Ροναλντίνιο και Κακά. Το αποτέλεσμα νομίζω ότι είναι εντυπωμένο στη μνήμη κάθε φιλάθλου. Απόλυτη κυριαρχία του Ζιντάν που έδωσε και την ασίστ στον Ανρί για το καθοριστικό γκολ. Έτσι αποχαιρέτησε και τους ανωτέρω μεγάλους αστέρες κατά τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο.

Στον ημιτελικό συνάντησε για μια ακόμα φορά τη σπουδαία Πορτογαλία του άλλοτε συμπαίκτη του στη Ρεάλ (κατά τα έτη 2001-2005) Λουίς Φίγκο και του νεαρού Κριστιάνο Ρονάλντο. Η  παρουσία  του Ζιζού ήταν πάλι καταλυτική και οδήγησε τη Γαλλία σε ένα νέο θρίαμβο σκοράροντας και το μοναδικό γκολ με τέλειο χτύπημα πέναλτι

Για τον  τελικό είχε απέναντί του τη μεγάλη του Ιταλία των Καναβάρο, Πίρλο, Τόττι, Μπουφόν αλλά και  του παλιόφιλου Άλεξ Ντελ Πιέρο με τον οποίο μεγαλούργησαν στη Γιούβε. Εκεί ο γίγας Ζιζού  έκανε μια ακόμα μεγάλη εμφάνιση, έβαλε το γκολ της ομάδας του και παραλίγο να ολοκληρώσει τη μεγαλειώδη αυτή πορεία κατά τον πλέον διθυραμβικό τρόπο αλλά ας όψεται η διαμάχη με τον Ματεράτσι. Μπορεί λοιπόν η Γαλλία να ηττήθηκε αλλά ο Ζιντάν αναδείχθηκε δικαίως καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης.

Συμπερασματικά, ο Ζιντάν ήταν μέγας και τρανός αλλά πέρα από την εκπληκτική τεχνική κατάρτιση και τα φοβερά σωματικά προσόντα είχε και κάτι ακόμα που ουδείς από τους συμπαίκτες και αντιπάλους του διέθετε σε τόσο μεγάλο βαθμό: την επιβλητική-ηγετική προσωπικότητα. Ο Ζινεντίν ήταν κάτι σαν εξουσιαστής των πάντων μέσα στο παιχνίδι, σχεδόν ένας δικτάτορας στον αγωνιστικό χώρο. Η παρουσία του σε κάθε αγώνα ήταν τόσο καταλυτική σαν να έλεγε σε συμπαίκτες και αντιπάλους «Γεια σας. Τώρα ήρθα εγώ και θα κάνω κουμάντο στο παιχνίδι γιατί το παιχνίδι αυτό είναι δικό μου και μόνο δικό μου».  Εξάλλου μπορεί να πέτυχε  εντυπωσιακά αποτελέσματα ως προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης με τα τρία συνεχόμενα Τσάμπιονς Λιγκ  αλλά νομίζω ότι οι ποδοσφαιρόφιλοι θα έχουν πρώτα στο μυαλό τους τον παίκτη Ζιντάν.