Διαβάστε το άρθρο του Δημήτρη Κονιδάρη
Συμπληρώνονται φέτος 34 χρόνια από τη μεγάλη νίκη της Εθνικής ομάδας καλαθοσφαίρισης στο Ευρωμπάσκετ 1987 και, όπως είναι αναμενόμενο, η επέτειος αυτή γιορτάζεται με λαμπρότητα. Οι αναφορές περί της σπουδαιότητας του θριάμβου είναι πολλές και δικαιολογημένες και σχεδόν όλες επικεντρώνονται στη μεγάλη εξάπλωση και άνοδο του αθλήματος στη χώρα μας. Αυτή η εξάπλωση είχε βέβαια αρκετές πτυχές μερικές εκ των οποίων είναι οι εξής:
Ενασχόληση με το άθλημα πολλών παιδιών αλλά και ενηλίκων.
Έναρξη μιας επιτυχημένης πορείας της Εθνικής ομάδας που κράτησε έως το 2009 όταν πήρε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας.
Ξεκίνημα μιας ακόμα πιο επιτυχημένης πορείας των ελληνικών ομάδων στα Κύπελλα Ευρώπης με αποκορύφωμα τις εννέα κατακτήσεις της Ευρωλίγκας (έξι από Παναθηναϊκό και τρεις από Ολυμπιακό).
Οφέλη στο γραπτό και ηλεκτρονικό τύπο με πολλές εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοπτικά κανάλια και ραδιοφωνικούς σταθμούς να δίνουν πολύ μεγάλη βαρύτητα στην καλαθοσφαίριση αποκτώντας το δικό τους πολυπληθές κοινό.
Ισχυροποίηση της γενικότερης αθλητικής παρουσίας της χώρας μας που ανέλαβε αρκετές μεγάλες διοργανώσεις με κορυφαία αναντίρρητα τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2004 αλλά και άλλες όπως Ευρωμπάσκετ 1995, Μουντομπάσκετ 1998, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανοιχτού Στίβου 1997, κ.α.
Όμως από τους περισσότερους διθυράμβους απουσιάζει μια βασική παράμετρος που είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, σημαντική. Και ποια είναι αυτή; Μα φυσικά η οριστική αλλαγή του καλαθοσφαιρικού καταστατικού χάρτη της Ευρώπης και γενικότερα του καλαθοσφαιρικού πλανήτη.
Με τη νίκη της 14ης Ιουνίου γεννήθηκε μια νέα υπερδύναμη στον Ευρωπαϊκό χώρο. Μέχρι το 1987 οι μεγάλες δυνάμεις ήταν η Σοβιετική Ένωση, η Γιουγκοσλαβία, η Ιταλία και η Ισπανία. Ύστερα από το 1987 η Ελλάδα εισήλθε στους μεγάλους της Ευρώπης και παρέμεινε εκεί. Άλλωστε η παραμονή της χώρας μας στους ισχυρούς της Ευρώπης είναι ουσιαστικά αδιαπραγμάτευτη και αταλάντευτη αφού τα σημαντικά επιτεύγματα των ελληνικών ομάδων όχι μόνο είναι άξια λόγου αλλά αντισταθμίζουν κατά κάποιο τρόπο την άσχημη πορεία της Εθνικής κατά την τελευταία ενδεκαετία.
Αυτό το γεγονός, δηλαδή της εδραίωσης μιας χώρας στις κορυφαίες μετά από μια συγκεκριμένη επιτυχία, δεν έχει προηγούμενο ούτε επόμενο έως τις μέρες μας. Π.χ το 1983 η Ιταλία κέρδισε τον Ευρωπαϊκό τίτλο αλλά δεν άλλαξε σοβαρά το συσχετισμό δυνάμεων της γηραιάς ηπείρου αφού οι Ιταλικές ομάδες ήταν πανίσχυρες τη δεκαετία του 1970 και παρέμειναν πολύ δυνατές και μετά το 1983.
Επίσης, η Ισπανία κατέκτησε τρεις Ευρωπαϊκούς τίτλους το 2009, το 2011 και το 2015 αλλά οι Ισπανικές ομάδες, με κορυφαία τη Ρεάλ Μαδρίτης, είχαν ήδη κατακτήσει πολλά διεθνή τρόπαια πριν η ισπανική εθνική ομάδα βρει τη δική της Γη της Επαγγελίας. Φυσικά υπάρχουν και άλλα παραδείγματα όπως η Λιθουανία το 2003 και η Ρωσία το 2007 των οποίων οι επιτυχίες δεν αποτέλεσαν εφαλτήριο για κάτι περισσότερο.
Συνεπώς μπορεί εύκολα να υποστηριχθεί η άποψη ότι κοινός παρονομαστής των ανωτέρω περιπτώσεων είναι ότι δεν άσκησαν σοβαρή επίδραση στον Ευρωπαϊκό μπασκετικό χάρτη ενώ ο ασύγκριτης σημασίας θρίαμβος της Εθνικής μας έφερε την επανάσταση και άλλαξε σε τεράστιο βαθμό το συσχετισμό δυνάμεων στη γηραιά ήπειρο. Ουσιαστικά η νίκη του 1987 ήταν μια κοσμογονία. Ήταν τόσο μεγάλη η επίδραση της νίκης αυτής ούτως ώστε πολλές ελληνικές ομάδες έφθασαν στην κατάκτηση κάποιου τροπαίου(ΠΑΟ, Ολυμπιακός, Άρης, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Μαρούσι) ενώ η Εθνική ομάδα έπαιρνε έκτοτε την 4η θέση σε Ευρωμπάσκετ και Μουντομπάσκετ και έμενε το παράπονο ότι θα μπορούσε να επιτευχθεί κάτι περισσότερο. Ενδεικτικά αναφέρω ότι η 10η θέση στο Μουντομπάσκετ 1986 θεωρήθηκε (και ήταν ) μεγάλη επιτυχία προσφέροντας ικανοποίηση στο φίλαθλο κόσμο της πατρίδας μας ενώ η 4η θέση στο Μουντομπάσκετ της Αθήνας το 1998 (δηλαδή έντεκα χρόνια μετά το θρίαμβο του 1987) άφησε τεράστια πικρία γιατί φάνηκε ότι, ελλείψει Αμερικάνων του ΝΒΑ, ακόμα και η πρώτη θέση θα ήταν εφικτή. Αυτό το στοιχείο από μόνο του δείχνει την τεράστια πρόοδο που είχε συντελεστεί μετά τη νίκη του 1987.
Γι’ αυτό λοιπόν θεωρώ ότι είναι μείζον σφάλμα να μην αναφέρεται η Πανευρωπαϊκή διάσταση του θριάμβου του 1987 αφού δεν άλλαξε μόνο την αθλητική πορεία της χώρας μας αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης. Και αν κάποιοι, όπως ο ανεκδιήγητος, αξιοθρήνητος και αξιοκαταφρόνητος Σαρούνας Μαρτσουλιόνις, προσπαθούν να αμαυρώσουν με οποιονδήποτε αθέμιτο και παράλογο τρόπο τον θρίαμβο του 1987, αυτό δείχνει πόσο πείραξε και ενόχλησε η ελληνική νίκη στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
Τελειώνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι όλοι οι ήρωες του 1987, γνωστοί και αφανείς, αξίζουν ένα μεγάλο ευχαριστώ για αυτό που πέτυχαν πριν από 34 χρόνια. Άλλωστε η επέτειος αυτή είναι πολύ δύσκολο να ξεχαστεί αφού γιορτάζεται κάθε χρόνο και αυτό δείχνει εν μέρει την τεράστια σημασία της.
