Την Κυριακή 12 Δεκεμβρίου παρακολουθήσαμε στο Άμπου Ντάμπι των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων ένα από τα συγκλονιστικότερα Γκραν Πρι όλων των εποχών με τον, πιθανότατα, πιο ενδιαφέροντα γύρο στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ο Ολλανδός Μαξ Φερστάπεν εκθρόνισε τον αδιαφιλονίκητο μονοκράτορα του αθλήματος την τελευταία επταετία, Βρετανό Λιούις Χάμιλτον με ένα τρόπο που καθήλωσε εκατοντάδες εκατομμύρια, αν όχι δισεκατομμύρια, ανθρώπους μπροστά στη μικρή οθόνη.
Ο Βρετανός, που προσφάτως έλαβε επισήμως τον τίτλο του σερ, κυριάρχησε πλήρως, μετά την τετραετία του Γερμανού Σεμπάστιαν Φέτελ (2010-2013), απολώντας μόνο έναν τίτλο το 2016 από τον Νίκο Ρόζμπεργκ που ήταν κι αυτός στην Mercedes. Ακολούθως ο Χάμιλτον κέρδισε σχετικώς άνετα τους τελευταίους τέσσερις τίτλους του (2017-2020) με το μονοθέσιό του να είναι καταδήλως ανώτερο όλων των υπολοίπων. Αναμενόμενο ήταν να μειωθεί η δίψα του κόσμου για τη Φόρμουλα 1 αφού, όσο κι αν αγωνιζόταν η FIA (Διεθνής Ομοσπονδία Αυτοκινήτου) να διατηρήσει ζωντανό το ενδιαφέρον με την προσπάθεια του Χάμιλτον να φθάσει στους οκτώ τίτλους, η έλλειψη ανταγωνισμού ήταν πολύ σημαντικότερη από οτιδήποτε άλλο.
Στη φετινή χρονιά η Red Bull παρουσίασε επιτέλους ένα μονοθέσιο όχι απλώς αξιόπιστο αλλά άκρως ανταγωνιστικό ενώ ο βασικός της πιλότος Μαξ Φερστάπεν φαινόταν ότι είχε ωριμάσει αρκετά και οι εμπειρίες του ήταν πλέον πολύ καθοριστικές. Αν χωρίζαμε σε τρεις περιόδους την φετινή χρονιά, ίσως το καλύτερο θα ήταν να επιλέγαμε τρία διαστήματα, όχι ισόχρονα. Αρχικά, στους τέσσερις πρώτους αγώνες (Μπαχρέιν, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία) ο Βρετανός κέρδισε τους τρεις έναντι ενός του Ολλανδού ο οποίος τον ακολουθούσε κατά πόδας με συνέπεια στο τέλος της πρώτης τετράδας αγώνων ο Χάμιλτον να προηγείται στη βαθμολογία με 94 πόντους έναντι 80 του Φερστάπεν.
Στους επόμενους 14 αγώνες, δηλαδή από Μονακό έως Μεξικό, υπήρξε ξεκάθαρα κυρίαρχος με οκτώ νίκες και αυτός ήταν ο νεαρός Ολλανδός ο οποίος έκανε εντυπωσιακές εμφανίσεις με το μονοθέσιό του σε άλλα σημεία να υπερτερεί και σε άλλα να υστερεί της Mercedes. Ήταν, όμως, ηλίου φαεινότερο ότι ο Μαξ ήταν ικανός για τον τίτλο. Ειδικά μετά τις τρεις συνεχόμενες νίκες του στην Γαλλία και στην Αυστρία, όπου διεξήχθησαν δύο αγώνες, ήταν λογικό να θεωρείται ακόμα και φαβορί για τον τίτλο. Στο σημείο αυτό, ήτοι στον 9ο αγώνα, ο Ολλανδός ήταν στους 182 βαθμούς και ο Βρετανός στους 150.
Στη συνέχεια το πρωτάθλημα πήρε φωτιά με την έξοδο του Μαξ από το χτύπημα του Λιούις στο βρετανικό Γκραν Πρι ενώ και στην Βουδαπέστη (11ος αγώνας) ο Φερστάπεν έπαθε μεγάλη ζημιά από το ατύχημα που προκάλεσε ο Μπότας. Έτσι ο Ολλανδός με χτυπημένο μονοθέσιο τερμάτισε μόλις δέκατος εν αντιθέσει με τον Χάμιλτον που κατάφερε να φθάσει στη 2η θέση ύστερα από την ακύρωση του Φέτελ. Ως εκ τούτου ο κάτοχος του τίτλου ξαναπήρε προβάδισμα στη βαθμολογία αλλά ο Φερστάπεν κατάφερε να ανακτήσει την πρωτοπορία με βραχεία κεφαλή (224.5 έναντι 221.5) μετά τις δύο διαδοχικές νίκες σε Βέλγιο (12ο Γκραν Πρι) και Ολλανδία (13ο Γκραν Πρι). Για πρώτη φορά, λοιπόν, μετά το 2016 φαινόταν να υπάρχει σοβαρός ανταγωνισμός για την πρώτη θέση και κάθε αγώνας αντιμετωπιζόταν με περισσή προσμονή. Στον 14ο αγώνα (Μόντσα) οι δύο μονομάχοι εγκατέλειψαν ύστερα από το γνωστό ατύχημα με ευθύνη του Φερστάπεν ο οποίος τιμωρήθηκε. Στο ρωσικό Γκραν Πρι (15ος αγώνας) με τον Μαξ να εκτίει την ποινή του, ο Λιούις Χάμιλτον ξαναπήρε τα πρωτεία στη βαθμολογία και στον επόμενο αγώνα στην Τουρκία (16ο Γκραν Πρι) ο Ολλανδός ανέκτησε το προβάδισμα στο πρωτάθλημα οδηγών. Με λίγα λόγια ο αγώνας για τον τίτλο είχε πάρει πλέον φωτιά. Ακολούθησε ο Νο 17 αγώνας στις ΗΠΑ με την επικράτηση του Μαξ και δεύτερο τον Λιούις ενώ στον 18ο αγώνα στο Μεξικό ο Φερστάπεν πέτυχε μία ακόμα περιφανή νίκη, με την τρομερή εκκίνησή του, αυξάνοντας τη διαφορά του στο πρωτάθλημα οδηγών από τον μεγάλο Χάμιλτον με 312.5 έναντι 293.5 βαθμούς.
Ουσιαστικά μέχρι τότε είχαμε δει μια μάχη που παρέμενε εξαιρετικά αμφίρροπη. Σε αυτήν ο Ολλανδός είχε δείξει χαλύβδινο αγωνιστικό χαρακτήρα κάνοντας εκπληκτική οδήγηση, ενίοτε επικίνδυνη όπως στην Μόντσα. Από την άλλη κι ο επτάκις πρωταθλητής μάς χάρισε μέρος από το μεγαλείο του, αλλά είχε και τις κακές στιγμές του όπως στο Silverstone (Βρετανία) όπου πήρε την 1η θέση έχοντας βγάλει εκτός αγώνα τον Φερστάπεν και δεχόμενος ποινή χάδι ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να υπάρξει πολύ μεγαλύτερη τιμωρία.
Όπως φαίνεται και στο ανωτέρω βίντεο ο βαθμός επικινδυνότητας από την κίνηση του Χάμιλτον ήταν πολύ μεγαλύτερος από το εσκεμμένο λάθος του Μαξ απέναντι στον Λιούις στην Σαουδική Αραβία.
Πάντως ήταν αναμφισβήτητο ότι ο Μαξ είχε φανεί καλύτερος στους πρώτους 18 αγώνες με λιγότερα λάθη και περισσότερες ατυχίες. Π.χ. στο Αζερμπαϊτζάν ήταν αληθινά άτυχος με τα ελαστικά του εγκαταλείποντας τελικώς ενώ ο Χάμιλτον έκανε ανεπίτρεπτο, για την τεράστια κλάση του, λάθος πατώντας εσφαλμένα διακόπτη για τα φρένα. Αν ο Ολλανδός είχε τερματίσει πρώτος όπως αναμενόταν, πιθανόν να είχε τελειώσει πολύ νωρίτερα η υπόθεση τίτλος. Εντούτοις με τα «αν» δεν γράφεται ιστορία.
Όλη, όμως, η υπεροχή του υπεταλαντούχου Ολλανδού απέναντι στο ζωντανό θρύλο με τους επτά τίτλους φάνηκε να χάνεται εντελώς στο Γκραν Πρι της Βραζιλίας (19ο αγώνα) με το νέο κινητήρα-ρουκέτα της Mercedes. Εκεί αποδείχθηκε πόσο πιο γρήγορη ήταν πλέον η Mercedes από την Red Bull και ότι τα πράγματα δυσκόλευαν για τον Μαξ αν και παρέμενε πρωτοπόρος στη βαθμολογία. Στην Βραζιλία λοιπόν είδαμε τον Χάμιλτον να περνά εύκολα τον Φερστάπεν και τις ισορροπίες να αλλάζουν άρδην. Οπωσδήποτε, ο νέος αυτός κινητήρας ήταν επίτευγμα της γερμανικής εταιρείας και τον αξιοποίησε άριστα ο μέγας Χάμιλτον αλλά θεωρώ πως ήταν κάπως υπερβολικοί οι διθύραμβοι για το Βρετανό στον εν λόγω αγώνα. Σαφώς δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η ανυπέρβλητη αξία του, αλλά δεν ισχύει η άποψη ότι βρήκε το ρυθμό στην Βραζιλία ή ότι ήταν σε εκπληκτική φόρμα. Απλώς απέκτησε ένα νέο κινητήρα που του έδινε ισχυρότατη ώθηση η οποία δεν ήταν δυνατόν να αντιμετωπιστεί από τους άλλους οδηγούς με τα δικά τους, περιορισμένης δύναμης, μονοθέσια. Εν συνεχεία, στον 20ο αγώνα στο Κατάρ αποδείχθηκε ξανά η υπεροχή της Mercedes με τον Χάμιλτον και φαινόταν ότι πλέον η Red Bull και o Φερστάπεν έμπαιναν σε μειονεκτική θέση εν όψει των δύο τελευταίων γύρων. Ακολούθως στην Σαουδική Αραβία είχαμε την επαφή των δύο οδηγών με ευθύνη του Ολλανδού ο οποίος, δικαίως, τιμωρήθηκε και ο Χάμιλτον τον έφθασε στην κορυφή.
Έτσι όλα κρίθηκαν στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα όπου είχαμε περιληπτικά τα εξής: Καλύτερη εκκίνηση του Χάμιλτον, πολύ καθυστερημένο ξεκίνημα από τον Ολλανδό, σωστή αντίδραση από τη Red Bull με αλλαγή ελαστικών στον 35ο γύρο ενώ η Mercedes έκανε το μεγάλο λάθος να μην προβεί σε ανάλογη κίνηση. Από εκεί και πέρα ο Ολλανδός επιδόθηκε σε κυνήγι του Βρετανού μειώνοντας τη διαφορά όχι όμως με τέτοιο ρυθμό που θα του επέτρεπε να έχει αυξημένες ελπίδες για τον τίτλο. Η υπεροχή της Mercedes δεν άφηνε πολλά περιθώρια στην Red Bull αλλά στη συνέχεια συνέβησαν τα δραματικά γεγονότα με το ατύχημα του Λατίφι, ο οποίος δεν τραυματίστηκε, και την είσοδο του αυτοκινήτου ασφαλείας. Έτσι η διαφορά των δύο πρωτοπόρων εκμηδενίστηκε, ο Ολλανδός προέβη σε αλλαγή ελαστικών ενώ ο Βρετανός παρέμεινε με τα ελαστικά από τον 15ο (!!) γύρο. Ως εκ τούτου οι αμφιλεγόμενες και πιθανώς παράνομες αποφάσεις του διευθυντή αγώνα Μάικλ Μάσι έφεραν τον Φερστάπεν πίσω από τον Χάμιλτον και οι δύο μονομάχοι έδωσαν στον τελευταίο γύρο μία από τις μεγαλύτερες μάχες στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Η Mercedes ήταν μεν στην 1η θέση με ισχυρότερο κινητήρα αλλά η Red Bull με φρέσκα ελαστικά μαλακής γόμας οδηγούμενη ιδανικά από τον Μαξ πήρε την πρωτοπορία την οποία δεν απώλεσε παρά την ασφυκτική πίεση του Λιούις λίγο πριν το τέλος.
Έτσι ο 24χρονος Φερστάπεν αποκαθήλωσε τον 36χρονο Χάμιλτον με εκατομμύρια φίλους της F1 να αμφισβητούν την επικράτηση του Ολλανδού. Μπορεί οι αποφάσεις του Μάσι και, γενικώς, της Διεθνούς Ομοσπονδίας αυτοκινήτου (FIA) στο 22ο Γκραν Πρι να ευνόησαν την Red Bull δημιουργώντας κλίμα γκρίνιας και παραπόνων αλλά, τουλάχιστον, η προσπέραση του Φερστάπεν στον δραματικό και ιστορικό τελευταίο γύρο ήταν καθαρή χωρίς ο ένας πιλότος να χτυπήσει τον άλλο.
Ήταν, όμως, δίκαιη η επικράτηση του Ολλανδού στο πρωτάθλημα; Καταφανώς ναι γιατί ο Μαξ παρουσιάστηκε πιο σωστός και πιο αποτελεσματικός στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν. Κέρδισε περισσότερες pole position (10-5), πολύ περισσότερους γύρους συνολικά στην πρωτοπορία των grand prix (652-297) και όλα αυτά με ένα συνολικά υποδεέστερο μονοθέσιο, ειδικά στους τέσσερις τελευταίους αγώνες. Συν τοις άλλοις είχε να ξεπεράσει καθοριστικές ατυχίες ή αναποδιές (Αζερμπαϊτζάν, Ουγγαρία, Βρετανία). Ασφαλώς ο Φερστάπεν έχει την κύρια ευθύνη για την επαφή με τον Χάμιλτον στην Μόντσα όπως και στη Σαουδική Αραβία. Απλώς πολλοί φαίνεται να έχουν ξεχάσει την επικίνδυνη οδήγηση του Χάμιλτον στην Βρετανία, όπως αναφέρθηκε, με τον Βρετανό να θέτει εκτός μάχης τον Φερστάπεν και έπειτα να παίρνει την πρώτη θέση. Η τιμωρία που επιβλήθηκε στον Χάμιλτον ήταν ουσιαστικά ελάχιστη και εντελώς αδιάφορη ενώ ο Βρετανός προέβη σε μία άκρως αντιαθλητική ενέργεια αφού πανηγύρισε έξαλλα στην απονομή παρόλο που ο Μαξ εκείνη την ώρα βρισκόταν στο νοσοκομείο όπου τον έστειλε ο Λιούις. Ωστόσο, κατ’ εμέ το κομβικότερο σημείο του πρωταθλήματος όσον αφορά το ποιος άξιζε περισσότερο τον τίτλο ήταν το Αζερμπαϊτζάν όπου ο Μαξ όδευε προς τη νίκη αλλά τον πρόδωσαν τα ελαστικά του 4 γύρους πριν τον τερματισμό. Έτσι ο Χάμιλτον είχε μοναδική ευκαιρία για τη νίκη την οποία απώλεσε με το διάσημο, πλέον, λάθος στα φρένα. Πιθανότατα αν ο Μαξ δεν ήταν τόσο άτυχος στο Αζερμπαϊτζάν να είχε τελειώσει πολύ νωρίτερα η υπόθεση τίτλος και οι τελευταίοι αγώνες θα ήταν παντελώς αδιάφοροι. Ακόμα και ο επικεφαλής της Mercedes Τότο Βολφ στα πολλά λόγια που εκστόμισε τις τελευταίες μέρες εκθειάζοντας τον Χάμιλτον και κατηγορώντας FIA και Red Bull, είπε αυτό που είδαμε όλοι μας δηλαδή ότι ο Χάμιλτον κυριάρχησε στους τέσσερις τελευταίους αγώνες χωρίς να κάνει αναφορά για τους υπόλοιπους που κυριάρχησε ο Φερστάπεν.
Σημειωτέον ότι υπήρξα αρκετός ένθερμος υποστηρικτής του Χάμιλτον στα πρώτα χρόνια του και κυρίως στη διετία 2014 και 2015 αλλά θεωρώ ότι δεν είναι σωστό να δημιουργούνται μεγάλες δυναστείες ούτε να κερδίζονται εύκολα οι τίτλοι γιατί, κατ’ αυτόν τον τρόπο, χάνεται το ενδιαφέρον. Προσωπικά, θα έλεγα ότι απογοητεύτηκα περισσότερο από την οποιαδήποτε συμπεριφορά του Βρετανού παρά του Ολλανδού. Ο δε Φερστάπεν είναι σαφώς νεότερος χωρίς να έχει κερδίσει τίτλο μέχρι φέτος αλλά ο Χάμιλτον ως επτάκις πρωταθλητής κόσμου δεν περίμενα να γκρινιάζει τόσο πολύ. Μετά από κάθε φετινή αποτυχία του κατηγορούσε τους πάντες, ακόμα και το μονοθέσιό του, σαν κακομαθημένο πλουσιόπαιδο.
Εντούτοις, παρά την εντονότατη παραφιλολογία των τελευταίων ημερών και το δημιουργηθέν αρνητικό κλίμα, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η Φόρμουλα 1 κέρδισε από το συγκλονιστικό φινάλε. Το ενδιαφέρον του κόσμου αυξήθηκε θεαματικά κατά τη φετινή χρονιά αφού η μάχη Μαξ- Λιούις ήταν αμφίρροπη ενώ στους τελευταίους γύρους έφθασε σε ζηλευτά και δυσθεώρητα ύψη. Η Φόρμουλα 1 έγινε το πιο σημαντικό και καυτό θέμα των τελευταίων μηνών ξεπερνώντας κατά πολύ το ποδόσφαιρο το οποίο, άλλωστε, δεν είχε κάτι κοσμοϊστορικό να δείξει μετά το Euro. Μπορεί οι μετακινήσεις των Κριστιάνο Ρονάλντο και Μέσι να έκλεψαν για ένα διάστημα τα φώτα της δημοσιότητας, μπορεί το Euro να τράβηξε το φιλοθεάμον κοινό όπως, φυσικά, και η κορυφαία αθλητική διοργάνωση, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, θα λέγαμε, ωστόσο, ότι καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους η Φόρμουλα 1 είχε τη μερίδα του λέοντος με τη μνημειώδη μάχη Χάμιλτον –Φερστάπεν και τις εναλλαγές τους στη βαθμολογία.
Σίγουρα, ο Φερστάπεν έδειξε ότι είναι ενίοτε θερμοκέφαλος με παράτολμη οδήγηση με τον Χάμιλτον να κάνει κι αυτός τις δικές του λίαν επικίνδυνες ενέργειες αλλά αυτός είναι ο κόσμος της Φόρμουλα. Στο παρελθόν ο Άιρτον Σένα όπως και ο Μίκαελ Σουμάχερ έχουν κάνει τα δικά τους «κατορθώματα» αποδεικνύοντας ότι δεν ήταν άγιοι.
Εν κατακλείδι η Φόρμουλα 1 μάς χάρισε μια απίστευτη μάχη αναζωπυρώνοντας το ενδιαφέρον σε σχέση με τα αφορήτως πληκτικά και βαρετά τέσσερα προηγούμενα πρωταθλήματα. Μακάρι ο ζωντανός θρύλος του αθλήματος Λιούις Χάμιλτον να μην εγκαταλείψει την ενεργό δράση και την επόμενη χρονιά να δούμε ανάλογες μάχες με τον νέο πρωταθλητή και τους υπόλοιπους αστέρες της κορωνίδας του μηχανοκίνητου αθλητισμού.
Δημήτρης Κονιδάρης
