Την Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2017 πραγματοποιήθηκε στο Κηποθέατρο Παπάγου μια από τις ωραιότερες συναυλίες του καλοκαιριού. Ο μέγας Γιάννης Μαρκόπουλος, ένας από τους κορυφαίους συνθέτες που έχει αναδείξει η χώρα μας, παρουσίασε το μνημειώδες έργο “Ελεύθεροι Πολιορκημένοι” σε ποίηση του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού. Οπωσδήποτε οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι είναι από τα πλέον αξιομνημόνευτα δημιουργήματα όχι μόνο της Νεοελληνικής ποίησης αλλά και της Ελληνικής δισκογραφίας και συνεπώς η παρουσίασή τους είναι πάντοτε σημαντική.
Από τους συντελεστές της συναυλίας ο Κώστας Μακεδόνας, πολύπειρος πλέον σε συναυλίες του Μαρκόπουλου, προσπάθησε να ανταποκριθεί όσο γίνεται καλύτερα στο απαιτητικό αυτό έργο και ήταν για μια ακόμα φορά ικανοποιητικός. Αναλογιζόμενοι μάλιστα ότι τα τραγούδια που ερμήνευσε έχουν πρωτοτραγουδηθεί από τον αξέχαστο Νίκο Ξυλούρη, που τα σφράγισε ανεξίτηλα με την αξεπέραστη φωνή του, τότε συνειδητοποιούμε εύκολα το μεγάλο βάρος που σηκώνει κάθε φορά στις πλάτες του όταν τραγουδά κομμάτια όπως “Άκρα του τάφου σιωπή”, “Μητέρα Μεγαλόψυχη” και “Πειρασμός”. Ο δε Μανώλης Χατζημανώλης, που τραγούδησε τα κομμάτια του Ηλία Κλωναρίδη, συν το συνταρακτικό “Στα μάτια και στο πρόσωπο” που στην κλασική εκτέλεση είναι του Ξυλούρη, ήταν λιτός χωρίς φιοριτούρες και στάθηκε αξιοπρεπέστατα. Επίσης η υψίφωνος Άννα Παπαδοπούλου, που ερμήνευσε το “Αηδονολάλειε στήθος μου”, ήταν εκπληκτική. Έδωσε μια εντελώς διαφορετική διάσταση στο σπουδαίο αυτό τραγούδι που έχει μείνει στη θύμησή μας από τη μεγάλη ηθοποιό Ειρήνη Παππά. Όμως η χρονική παρουσία της Παπαδοπούλου ήταν μικρή και δεν την απολαύσαμε περισσότερο.
Παρόλα αυτά την παράσταση έκλεψε αναμφίβολα ο βαρύτονος Τάσος Αποστόλου που γέμισε το χώρο του κηποθεάτρου με την ογκώδη, καθαρή και ποιοτική φωνή του αποδίδοντας με χαρακτηριστική άνεση τα κομμάτια που είχε πρωτοερμηνεύσει ο Λάκης Χαλκιάς. Στο “Αραπιάς άτι”, έχοντας μάλιστα ζεσταθεί για τα καλά, έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας, που χαρακτηριζόταν από έντονο πάθος, εισπράττοντας το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου που κατέκλυσε το κηποθέατρο. Στο τελευταίο τραγούδι “Έξοδος-Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά” η ερμηνεία του ήταν υπέροχη και νομίζω ότι θα μείνει εύκολα χαραγμένη στη μνήμη των θεατών. Προσωπικά με εντυπωσίασε περισσότερο στο “Η θέλησή μου βράχος” όπου έδωσε τη δεύτερη καλύτερη ερμηνεία που έχουμε ακούσει στο συγκεκριμένο κομμάτι μετά την ασύγκριτη βέβαια εκτέλεση από τον αείμνηστο Φραγκίσκο Βουτσίνο. Σημειωτέον ότι ο Βουτσίνος υπήρξε από τους πλέον καταξιωμένους βαθύφωνους στον Ευρωπαϊκό χώρο με τεράστια διεθνή καριέρα και ήταν δάσκαλος του Αποστόλου. Ερμήνευσε το εν λόγω κομμάτι στις 8-4-1998 στη συναυλία που έγινε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας για τα 200 χρόνια από τη γέννηση του εθνικού μας ποιητή. Εν κατακλείδι ο Τάσος Αποστόλου έδειξε ότι είναι ένας χαρισματικός τραγουδιστής με επιβλητική και κρυστάλλινη φωνή που μπορεί να σταθεί με επιτυχία σε τόσο μεγάλα έργα.
Όσο για την Εθνική συμφωνική ορχήστρα της ΕΡΤ ήταν άψογη και συνόδευσε κατά τον καλύτερο τρόπο τους τραγουδιστές ενώ η Πολυφωνική χορωδία της Πάτρας έδεσε αρμονικά με το υπόλοιπο σύνολο επιτελώντας στο ακέραιο το καθοριστικότατο έργο της. Σε κάποια σημεία μάλιστα κέρδισε τις εντυπώσεις όπως στον “Πειρασμό” και στο “Αλλ’ ήλιος αλλ΄ αόρατος “.
Τέλος η αφήγηση της Μάνιας Παπαδημητρίου ήταν δυνατή και αποφασιστική συμβάλλοντας στην επιτυχία της συναυλίας.
Ο κόσμος αποθέωσε όπως αναμενόταν το μεγαλοφυή συνθέτη πριν και μετά τη συναυλία ενώ χειροκρότησε βέβαια όλους τους συντελεστές.
Μεταξύ των θεατών ήταν ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, παλαιότερος συνεργάτης του Μαρκόπουλου, με τον οποίο συνυπέγραψαν δύο θρυλικά έργα της ελληνικής δισκογραφίας, το “Χρονικό” και την “Ιθαγένεια”. Φυσικά οι δύο δημιουργοί αντάλλαξαν εγκάρδιο χαιρετισμό. Οπωσδήποτε θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί η παρουσία του Σταμάτη Κραουνάκη και του σπουδαίου Χρήστου Λεοντή.
Συμπερασματικά τα σπαράγματα του Σολωμού ενδεδυμένα με τη μαγική μουσική του Μαρκόπουλου παρουσιάστηκαν απολύτως επιτυχημένα για μια ακόμα φορά. Άλλωστε είναι πολύ δύσκολο να αποτύχει μια παράσταση στην οποία συμμετέχουν τόσο αξιόλογοι συντελεστές υπό τη διεύθυνση του ιδιοφυούς συνθέτη. Τα τελευταία χρόνια ο Γιάννης Μαρκόπουλος έχει μειώσει τις εμφανίσεις του και νομίζω ότι δεν πρέπει να απόλλυται καμία ευκαιρία να τον θαυμάσουμε από κοντά.
Άρθρο του Δημήτρη Κονιδάρη
